سنجش آسیب‏ پذیری و برنامه ‏ریزی راهبردی مدیریت بحران (زلزله) در نواحی روستایی مطالعه‏‏ ی موردی: شهرستان شهرکرد

انسان از زمان استقرار در روی کره‏ی زمین، همواره در معرض تهدیدات محیط قرار داشته است. افزایش قدرت ابزاری و فناوری امروزی وی نیز در ستیز با طبیعت، نه تنها موفقیت کامل به وی نداده، بلکه تنوع بحران‏ها را نیز افزایش داده است. به هرحال انسان گاهی در اثر وقوع بلایای طبیعی متحمل خسارت فراوانی شده و با بحران‏هایی روبه‏رو می‏گردد. نواحی روستایی نیز به علت ارتباط بیشتر با محیط طبیعی، فقر، شرایط اجتماعی و ... بیشتر در معرض بحران‏های طبیعی قرار دارند و آسیب‏پذیرترند. نکته‏ی مهم در این زمینه چگونگی رویارویی‏ و به عبارت دیگر «مدیریت بحران» است. لذا در تحقیق حاضر پس از سنجش آسیب‏پذیری کالبدی و اقتصادی ـ اجتماعی، به برنامه‏ریزی مدیریت بحران زلزله در نواحی روستایی شهرستان شهرکرد پرداخته شده است. نوع تحقیق کاربردی و روش آن توصیفی ـ تحلیلی است. برای جمع‏آوری اطلاعات مورد نیاز از بررسی‏های کتابخانه‏ای و میدانی استفاده شد. در روش میدانی تعداد 267 پرسشنامه از خانوارهای ساکن در روستاهای نمونه به روش تصادفی و خوشه‏ای تکمیل گردید. به‌منظور تعیین راهبرد مورد نظر از روش SWOT و برای آزمون فرضیه‏ها از آزمون T استفاده شده است. نتایج حاصل از آزمون T نشان داد میزان آسیب‏پذیری اقتصادی ـ اجتماعی نواحی روستایی مذکور در موقع بروز بحران «زیاد» و میزان آسیب‏پذیری کالبدی ـ فضایی «کمتر از حد متوسط» است. همچنین نتایج ماتریس ارزیابی عوامل داخلی و خارجی امتیاز موزون عوامل داخلی معادل 2.37 و عوامل خارجی 2.51 شده است و راهبرد مناسب برنامه‏ریزی «راهبرد بازنگری» تعیین گردید.